Իմ կյանքը երկու զուգահեռ գիծ է՝ ես որպես քվիր ու ես որպես հայ։ Այս գծերը երբեք չեն հատվում։ Առաջինը իմ հայկական կյանքն է՝ հայկական եկեղեցի, հայ տատիկ ու պապիկ, քրիստոնեական արժեքներով թաթախված կյանք։
Երկրորդ գիծը քվիր կյանքս է՝ տաղանդավոր երեխաների համար դպրոց, մեծ թվով քվիր դասընկերներ, քամինգ աութ 16 տարեկանում ու արվեստի բնագավառում մասնագիտության ձեռքբերում։ 2 տարբեր աշխարհ, երկու մշակույթ, երկուսն էլ հարուստ պատմությամբ, տրավմաներով ու հաստատակամությամբ։ Իրարից առանձին գոյություն ունեցող 2 աշխարհ ու ես, ով աճում ու զարգանում էր երկուսից անկախ։
Ես երբեք չգիտեի, թե ինչ է իրենից ներկայացնում հայ քվիրը։ Ինչ էին նրանք հագնում, ինչ երաժշտություն էին լսում, որտեղ էին աշխատում, ինչպիսին էին նրանց ընկերները։ Ես, իհարկե, գիտեի, թե ինչպիսին են քվիր մարդիկ։ Գիտեի նաև, թե ինչպիսին են հայերը։ Բայց չնայած ես ինքս ադպիսին էի, հայ ու քվիր լինելն ինձ համար նույնքան օտար ու խորթ էր, որքան Դեթրոյթը ցեղասպանությունից մազապուրծ եղած նախատատիս համար, երբ նա հասավ այնտեղ։ Չէի կարողանում պատկերացնել, թե ինչ մշակույթ է կրում հայ քվիրը։ Այդ մասին գրականության մեջ, նկարներում, ինտերնետում ոչ մի բան չկար։ Էլ չեմ ասում առօրյա կյանքիս մասին։ Ինչպե՞ս կարող էի ես ապրել որպես հայ քվիր, եթե ուղեղս մթագնում է, հենց փորձում եմ բնորոշում գտնել այս ինքնության համար։
Իմ կյանքը հայկական քվիր կյանք է։ Իմ գոյությունն ապացույցն է այն բանի, որ այս ինքնությունը կա։ Այդ դեպքում ինչո՞ւ եմ ինձ այսքան անտեսանելի զգում։ Լինել քվիր հայկական եկեղեցում նշանակում է նստել նստարանին, չլսելու տալ քարոզներն ու մտորել այն մասին, թե արդյոք կդադարեմ դուր գալ կողքիս նստած մարդկանց, եթե նրանք իմանան, որ ես գեյ եմ։ Մեր համայնքում քվիր մեծանալը նշանակում է, որ հանգիստ ես, որ երբեք ստիպված չես եղել քամինգ աութ անել հայ տատիկի ու պապիկի ներկայությամբ, քանի որ նրանք այդ պահին արդեն կենդանի չէին։
Իսկ ի՞նչ է մեր եկեղեցին մտածում գեյերի մասին։ Իսկ քո ընտանի՞քը, ում ես մանկուց ճանաչում եմ։ Անվտա՞նգ է արդյոք այստեղ քամինգ աութ անելը։ Եթե մարդիկ իմանան, թե իրականում ես ով եմ, կշարունակե՞ն ժպտալ ինձ այնպես, ինչպես հիմա են ժպտում։ Առաջվա նման ինձ ամենալա՞վն են ցանկանալու։ Նրանք կդադարե՞ն հավանել ծնողներիս ու կվանե՞ն նրանց եկեղեցուց՝ մոռանալով եկեղեցու համար տասնյակ տարիների ընթացքում նրանց արածը։ Եթե քամինգ աութ անեմ, ու նրանք մերժեն ինձ, ես կդադարե՞մ հայ լինել։ Ինչպե՞ս կարող եմ հայ լինել, եթե համայնքը իմ քվիր լինելը չի ընդունում։ Հայկական համայնքում քվիր մեծանալը նշանակում է, որ կողքիդ չկա մեկը, ում կարող էիր այս հարցերը տալ։
Բայց ես այդ հարցերը ոչ ոքի չտվեցի։ Եկեղեցում ոչ ոք չէր խոսում գեյերի մասին։ Ծնողներս ընդունում էին ինձ, բայց դա մեր տանն էր։ Մենք այս մասին չէինք խոսում եկեղեցու, ընտանիքի, հայկականության, մշակույթի ու պատմության համատեքստում։ Սրբավայր մտնելիս իմ քվիր էությունը կարծես լքում է մարմինս։ Իմ քվիր էությունը չքանում է իմ պահպանողական բարեկամների մոտ։ Հայ երկսեռականության պատմությունն ու կյանքը գրված են անտեսանելի թանաքով։ Ինձ համար դեռ դժվար է քվիր լինել հայկական տարածքներում։ Ներքին ձայնս ասում է, որ նրանք պահպանողական են ու ավանդապաշտ, այդ պատճառով այս հարցերում զգոնությունս չեմ կորցնում։
Ուզում եմ հայազգի քվիր ընկերներ ունենալ։ Իմ քվիր համայնքի նման հայկական մշակույթ եմ ուզում։ Ուզում եմ հայազգի դաշնակիցների, որոնք կընդունեին իմ քվիր լինելն այնպես, ինչպես հայ լինելս են ընդունում։ Բայց ես լուռ եմ մնում։ Կյանքիս գծերն այդպես էլ չեն հատվում։ Շատ քվիր ընկերներ ունեմ ու առանց նրանց չէի լինի այն մարդը, որ այսօր կամ։ Չափազանց երախտապարտ եմ դրա համար։ Բայց նրանց շրջանում ինձ չեն նայում որպես հայի։ Իմ ողջ ինքնությունն այնքան գորշ է, համարյա անտեսանելի։ Երբեք չէի կարող երազել, որ մի օր հայ քվիրներն իրենց օնլայն տարածքը կունենան։ Իսկ հիմա ամեն օր երազում եմ դրա մասին։ Ուզում եմ նաև, որ սոցիալական մեդիայից այն կողմ էլ հայկական համայնքներում այսպիսի տարածք լիներ։ Ես հայ եմ ու քվիր։ Ուզում եմ ինձ քվիր հայ զգալ, բայց դեռ չեմ հասել դրան։