Ալեքսա Քրիս
Քո մասին մտածելը հաճախ է տեղի ունենում, առանց իմ թույլտվության, բայց տեղի ունենում է։ Ես չեմ ուզում կարոտել քեզ, բայց երբեմն կարոտում եմ։ Ես չեմ ուզում ատել քեզ, բայց ժամանակի մեծ մասն ատում եմ։ Տասը տարի անց ինչու՞ ես այդքան տարածք զբաղեցնում իմ մտքում, երբ մարմնիցս վերցրել ես այն ամենն, ինչ կարող էիր։
Ես չեմ մոռացել այն անհաշիվ անգամները, երբ մենք քննարկում էինք «փոխադարձ հարգանքը»: Դա ընդամենը խա՞յծ էր։
Ես չեմ մոռացել, թե ինչպես առաջին անգամ փորձեցիր ինձ դիպչեl ավտոկայանատեղում, թեև ես մինչ այդ ասել էի քեզ, բազմիցս, որ պատրաստ չեմ։ Ես դեռ հիշում եմ քո վրդովված տեսքը, և թե ինչպես էիր ինձ արհամարհում հաջորդող օրերին, կարծես քեզ հետ ժամանակ անցկացնելը պատիվ էր, որը ես լուրջ չէի ընդունել։ Նկատե՞լ ես, թե ինչպես ես կոտրել 15 տարեկան երեխայի հոգին իր առաջին «ժամադրության» ժամանակ։
Ես չեմ մոռացել, թե ինչպես դու ինձ համոզեցիր գնալ զբոսախնջույքի, պառկել բարակ ծածկոցին, արահետին մոտ։ Ես հիշում եմ քո տված գինու համը, տգեղ ծածկոցի ծակծկոցը, ծառերի շարժման ձայնը և մեռած խոտի ճարճատյունը մարմնիս տակ։ Ինձ ասացիր, որ ես իմ կամքով էի այնտեղ։ Ներսում, ես կարծես մեռնող խոտ լինել։ Դու փորձում էիր կրա՞կ այրել մեջս:
Ես չեմ մոռացել քո հետապնդումները այդ․․․ օրից առաջ և հետո, երբ մեքենադ կայանեցիր բնակելի թաղամասում ու սկսեցիր ճնշում գործադրել վրաս։ Ես չեմ մոռացել, թե ինչպես մերկացրիր ինքդ քեզ, բոթեցիր ու խոթեցիր դեմքս՝ ստիպելով, որ «գործի անցնեմ»։ «Ինքդ գիտես, որ ուզում ես»։ Ես չէի ուզում։
Ես չեմ մոռացել քո 18-ամյակը, նույն կերպ, ինչպես չեմ մոռացել իմ 16-ամյակը երկու ամիս անց։ Ես հիշում եմ, որ դու ինձ «անչափահասի մեկն» էիր կոչում։ Ես հիշում եմ, որ ինձ համար դա նորմալ էր։ Ես հիշում եմ՝ զգում էի, որ քո վերահսկողության տակ էի։ Ինչպե՞ս կարող էիր այդպես վարվել երեխայի հետ։
Ես չեմ մոռացել այն պահը, երբ սիրելի ուսուցիչս հարցրեց՝ «Ամեն ինչ կարգի՞ն է։ Ինքդ քեզ նման չես»։ Հիշում եմ, որ ասացի՝ «Լավ եմ»։
Ես չեմ մոռացել այն պահը, երբ գիտակցեցի, որ դու նաև օգտագործում էիր իմ ամենամտերիմ ընկերուհիներից մեկին։ Ես ործկացի Սթարբաքսի ավտոկայանատեղում, որովհետև դու պատճառ դարձար, որ դադարեմ խոսել նրա հետ։ Դու թունավորեցիր նրա հետ իմ հարաբերությունը խանդով, երկդիմությամբ, ատելությամբ ու սարսափելի տրտմությամբ։ Դու խլեցիր նրան ինձանից։ Մի՞թե արդեն խլածդ բավարար չէր։
Հիշու՞մ ես այն օրը, երբ պատահաբար հանդիպեցինք ․․․էնտեղ։ Ինչպես էիր թաքնվել ամոթից ու վախից՝ իմանալով, որ հայրս այնտեղ է, իմանալով, որ հետևանքները սարսափելի կլինեն։
Ես չեմ մոռացել այն օրը, երբ ինձ ասացիր․ «երբևէ լսե՞լ ես վազքի մասին»։ Ես քե՛զ եմ հարցնում․ «Դո՛ւ երբևէ վազքի մասին լսե՞լ ես»։
Դո՛ւ ես պատճառը, թե ինչու եմ ես գրեթե տասնամյակ անցկացրել՝ ինքս ինձ ատելով, ինքնավնասմամբ, ուսուցիչներիս ատելով։ Դո՛ւ ես պատճառը, թե ինչու ընկերներս ահռելի մեղքի զգացում ունեն քեզ հետ առնչություն ունենալու համար։ Դու ինձ փշուր-փշուր ես արել։ Վերցրել ես դյուրաբեկ ու փխրուն սիրտս ու ամբողջ ուժով շպրտել ամենամոտ պատին։
Բայց ես հավաքեցի կտորները։ Ես զգուշորեն դասավորեցի նրանց, նկարախաղի պես։ Ես սոսնձեցի կտորները, մեկ առ մեկ, որպեսզի վերստեղծեմ սիրտս։ Ես կարկատեցի այն մասերը, որոնք սոսինձը չէր կարող պահել։ Առանց նկատելու, ես կարեցի «Ես էլ»-ը սրտիս վրա։
Ինձնից շատ ժամանակ պահանջվեց՝ հասկանալու համար, թե ինչ է կատարվել հետս։ Տարիներ շարունակ հերքման մեջ էի։ Թվում է՝ հարյուրամյակներ անցան, մինչև վերգտա խոսելու կարողությունս։ Լռությունն այլևս խլացնող չի։ Ձայնս խլացնող է։
Մաղթում եմ, որ խաղաղություն ձեռք բերես ու գիտակցես սխալներդ։ Ուղղես դրանք։ Ճշմարտությունն այն է, որ այս ամենը չի կարող ջնջվել իմ ուղեղից։ Կապ չունի՝ որքան անգամ ներողություն կխնդրես, ես երբեք ի վիճակի չեմ լինի մոռանալ այն, ինչ պատահել է։ Բայց, այս ամբողջ ժամանակին անց, ես կարող եմ ամուր ու ազնվորեն ասել․ «Ամեն ինչ լավ է», որովհետև ես այս կյանքն ապրում եմ ամեն վայրկյանը վայելելով, անկախ այն բանից, թե ինչ է պատահել։ Ես այլևս կոտրված չեմ։
Ալեքսա Քրիս