«Բռնաբարություն-վրեժ» սյուժեն տարիներ շարունակ եղել է հոլիվուդյան թրենդերից մեկը, հատկապես սարսափի ժանրում, առավել ճանաչում ձեռք բերելով 1978-ի տխրահռչակ «Ես թքում եմ ձեր գերեզմանների վրա» ֆիլմից հետո։ Այս ֆիլմերում հաճախ ականատես ես լինում ինքնադատաստանի ու վրեժի պատմությունների, բայց միայն այն բանից հետո, երբ կին հերոսուհին անտանելի ֆիզիկական և հոգեբանական խոշտանգումների է ենթարկվում։ Այս ժանրում վերջին նորույթները, ինչպես օրինակ՝ 2017թ․-ի «Վրեժ» ֆիլմը, շարունակում են նույն սյուժետային գիծը․ ծայրահեղ բռնության ենթարկված գլխավոր հերոսուհին ֆիլմի երկրորդ հատվածում հաղթական դիրքում է հայտնվում իր անցած փորձության համար պատասխանատու տղամարդկանց հանդեպ։ The Guardian պարբերականը գրում է․ «ավանդաբար կապվելով գրայնդհաուսյան կնատյացության և BBFC-ի[1] «սև ցուցակում» հայտնված բռնություն պարունակող ֆիլմերի հետ, սա մի ձևաչափ է, որի առանցքում սեռական բռնությունն է»։ «Խոստումնալից երիտասարդ կինը» ֆիլմում ռեժիսոր և սցենարիստ Էմերալդ Ֆենելը մոլորության մեջ է գցում հանդիսատեսին՝ անցկացնելով նրան ավանդական դաժան, արյունալի ֆիլմին հատուկ բոլոր դրվագներով՝ վերջում բերելով անսպասելի հակադարձ ելքի։ Ֆիլմը ներդաշնակում է սև կատակերգության, թրիլերի, 90-ականների ռոմանտիկ կոմեդիայի տարրեր, ինչը գլխիվայր շրջում է վրիժառության մասին ֆիլմի ստանդարտ ընկալումը։ «Ամենաահազդու, սարսափելի երևույթները նրանք են, որոնց վրա մենք ծիծաղում ենք, որպեսզի իբր հասկանանք ու ավելի տանելի դարձնենք», բացատրում է Ֆենելը Variety-ին։ Քեսին, որի դերը խաղում է Քերի Մալիգանը, «վրիժառու հրեշտակ»-ի առաքելությունն է ստանձնում՝ իր լավագույն ընկերուհի Նինայի՝ սեռական բռնության ենթարկվելու դեպքից և հաջորդող ինքնասպանությունից հետո։
Ֆիլմը սկսվում է գիշերային ակումբում, որտեղ տղամարդկանց մի ընկերախումբ է պարում և խմում։ Քեսին, մենակ, հարբած է, ոտքի վրա չի կարողանում կանգնել, և, երբ ընկնում է նստած տեղից, գրավում է երեք տղամարդկանց ուշադրությունը։ Ջերին, ում դերում Ադամ Բրոուդին է, ընկերախմբի ջենթլմենն է՝ միակը, որը բարձրաձայն չի դատում Քեսիին կամ որակում վերջինիս պահվածքը որպես ընդգծված գռեհիկ։ Ջերին առաջարկում է Քեսիին տուն հասցնել, բայց ճանապարհի կեսից ուղղությունը փոխում է դեպի իր տուն։ Քեսին պառկում է նրա մահճակալին, իսկ Ջերին փորձում է սեռական հարաբերություն ունենալ նրա հետ, մինչ աղջիկը կրկնում է «Ի՞նչ ես անում», ինչին Ջերին պատասխանում է․ «ամեն ինչ կարգին է, դու ապահով ձեռքերում ես»։ Հաջորդ պահին պարզվում է, որ Քերին իրականում սթափ է․ նա կտրուկ նստում է և վճռականորեն կրկնում․ «Հեյ, ի՞նչ ես անում»։ Այս տեսարանից անմիջապես անցում է կատարվում հաջորդ առավոտ․ բոկոտն Քեսին քայլում է մայթով, ոտքին արյան բիծ է։ Տեսախցիկը թեքվում է, և տեսնում ենք որ ենթադրյալ արյան բիծը հոթ-դոգից թափված կետչուպի հետք է։ Քեսին մարդասպան չէ, նա վշտի բեռի տակ մնացած ինքնադատաստան իրականացնող է, որը փորձում է անմոռանալի դաս տալ ընկերուհուն կործանած մարդկանց։
Քեսին Նինայի կորստից հետո ուշքի չի եկել։ Նա դուրս է մնացել բուժուսումնարանից, ո՛չ ընկերներ ունի, ո՛չ էլ՝ ապագա կերտելու ցանկություն։ Նրա վրեժը հոգեբանական է, հաճախ ի վնաս հենց իրեն։ Գիշերները նա վերածվում է հմուտ դերասանուհու՝ տղամարդկանց գայթակղելու և Նինայի համար վրեժ լուծելու նպատակով, բայց ակնհայտ է, որ այս վերջին դեպքը փոխակերպել է իր կյանքը։
Ֆենելը զուգորդում է Քեսիի վիշտն ու տրավման հագեցած պաստելների երազանման մթնոլորտի, նեոնային 80-ականներով ներշնչված անտուրաժի, և բաբլգամ փոփ[2] սաունդթրեքով, որի ընթացքում ամենահաճախ հնչող մեղեդին Փերիս Հիլթոնի “Stars Are Blind”-ն է։ «Բազում գարշելի իրողություններ են կատարվում հրաշալի վայրերում», բացատրում է նա The Huffington Post-ին։
Ֆիլմի գրավիչ արտաքին շերտը քողարկում է Քեսիի խռովված ներաշխարհն ու ֆիլմի մութ, բիրտ սյուժեն՝ ստեղծելով քաղցր կատաղության և կորստի պարադոքս, որը ցույց է տալիս, թե որքան խաբուսիկ կարող է լինել արտաքին տեսքը։
Ֆենելը նաև մեկնաբանում է առաջին հայացքից հաճելի թվացող տղաների խաբուսիկ արտաքինը։ Նա հմտորեն խաղարկում է դերասաններ Բո Բըրնհեմին (Eighth Grade), Քրիստոֆեր Մինց-Փլասին (Superbad), Ադամ Բրոուդիին (The O.C.) և Մաքս Գրինֆիլդին (New Girl)՝ ցույց տալու համար, որ ցանկացած մարդ կարող է գիշատիչ լինել: Այս դերասանները նախորդ ֆիլմերից հայտնի են իրենց դրական կերպարներով, ինչի հետևանքով մեր ենթագիտակցությունը պաշտպանում է նրանց կասկածներից ու անվստահությունից, սակայն «Խոստումնալից երիտասարդ կինը» ֆիլմում նրանց գիշատիչ բնույթն ի հայտ է գալիս։ «Ցանկացած կին գիտի առնվազն մեկ հաճելի տղամարդու, որն ինչ-որ պահի բացահայտում է իրեն որպես ոչ այնքան հաճելի», ասում է Ֆենելը GQ-ին։
Ֆիլմի տղամարդ կերպարները հոգու խորքում չար չեն, նրանք նույնիսկ անկեղծորեն իրենց լավ մարդ են համարում, բայց բոլորն էլ ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն մասնակից են սեռական բռնության մշակույթին։ Պարտադիր չէ, որ մարդ բացահայտ հրեշ լինի՝ մեղավոր լինելու համար։
Իր երազային մթնոլորտությամբ, դաժան ու ողբերգական պատումով, «Խոստումնալից երիտասարդ կինը» հանդիսատեսին հորդորում է անտարբեր չանցնել սեռական բռնության մշակույթ ձևավորող խաբուսիկ արտաքին դրսևորումների և կործանարար համակարգերի կողքով։ Բռնության ենթարկված լինելը չպետք է ենթադրի կանանց հասարակական կամ ֆիզիկական մահվան դատավճիռ։ Երիտասարդ տղամարդիկ միակը չեն, որ խոստումնալից կյանք ունեն առջևում։
[1] British Board of Film Classification, Ֆիլմերի դասակարգման բրիտանական խորհուրդ
[2] Փոփ երաժշտության տեսակ, որին հատուկ է կրկնվող տարրերի վրա կառուցված, պարզ մշակումով ու տեքստով մեղեդի